دوره 18، شماره 20 - ( 11-1399 )
جلد 18 شماره 20 صفحات 49-58 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Molaei A, Hosseinpour Delavar S, Mehran G, Jabbari R, Jalilvand M. The Effect of Water Immersion and Transcranial Direct Current Stimulation (TDCS) during Recovery Period on Changes in Blood Lactate and Subsequent Performance of Swimmers. jsmt. 2021; 18 (20) :49-58
URL: http://jsmt.khu.ac.ir/article-1-419-fa.html
URL: http://jsmt.khu.ac.ir/article-1-419-fa.html
ملایی علی، حسین پور دلاور صدیقه، قهرمانی مهران، جباری رضا، جلیلوند محمد. اثر شناوری در آب سرد و تحریک الکتریکی (TDCS) در دوره ریکاوری بر تغییرات لاکتات خون و عملکرد بعدی شناگران. نشریه پژوهش در طب ورزشی و فناوری. 1399; 18 (20) :49-58
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه ، Delavar2009@yahoo.com
چکیده: (951 مشاهده)
هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر شناوری در آب سرد و تحریک جریان مستقیم جمجمه‌ای TDCS در دوره ریکاوری بر تغییرات لاکتات خون و عملکردی بعدی شناگران حرفه‌ای مرد بود. بدین منظور 20 شناگر مرد در دو روز با فاصله ۴۸ ساعت در محل آزمون حضور یافتند. هر روز شنای ۲۰۰ متر کرال سینه اجرا و پس‌ازآن آزمودنی‌ها در یکی از پروتکل‌های، روز اول تحریک آندی (با شدت 2 میلی‌آمپر) و گروه ساختگی، روز دوم شناوری در آب سرد (با درجه 
) و بازیافت در خشکی قرار گرفتند. لاکتات خون قبل از اجرای آزمون (۲۰۰ متر شنا کرال) بلافاصله بعد از اجرای آزمون در طول پروتکل هر سه دقیقه تا انتهای زمان ۱۵ دقیقه اندازه‌گیری شد. در پایان برای سنجش تأثیر روشهای تحت بررسی روی عملکرد، اجرای شنای دویست متر تکرار گردید. برای تجزیه‌وتحلیل دادهها، از آزمون‌ها، تی وابسته، تحلیل کواریانس، تعقیبی LSD و تحلیل واریانس با اندازهگیری‌های مکرر استفاده شد. نتیجه این پژوهش نشان داد عملکرد شنا فقط در گروه TDCS بهبود معناداری داشت، کاهش زمان رکورد (0/001=p). لاکتات خون در گروه شناوری در آب سرد کاهش بیشتری (0/001=p) نسبت به سایر گروه‌ها داشت.
) و بازیافت در خشکی قرار گرفتند. لاکتات خون قبل از اجرای آزمون (۲۰۰ متر شنا کرال) بلافاصله بعد از اجرای آزمون در طول پروتکل هر سه دقیقه تا انتهای زمان ۱۵ دقیقه اندازه‌گیری شد. در پایان برای سنجش تأثیر روشهای تحت بررسی روی عملکرد، اجرای شنای دویست متر تکرار گردید. برای تجزیه‌وتحلیل دادهها، از آزمون‌ها، تی وابسته، تحلیل کواریانس، تعقیبی LSD و تحلیل واریانس با اندازهگیری‌های مکرر استفاده شد. نتیجه این پژوهش نشان داد عملکرد شنا فقط در گروه TDCS بهبود معناداری داشت، کاهش زمان رکورد (0/001=p). لاکتات خون در گروه شناوری در آب سرد کاهش بیشتری (0/001=p) نسبت به سایر گروه‌ها داشت.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
