دوره 18، شماره 19 - ( 4-1399 )                   جلد 18 شماره 19 صفحات 33-23 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


چکیده:   (2782 مشاهده)
اسپرین مچ پا یکی از شایع‌­ترین آسیب‌­های اندام تحتانی است. بیشتر از 70 درصد افراد که دچار اسپرین مچ پا شده‌­اند، به بی­‌ثباتی مزمن مچ پا مبتلا می­‌شوند. با وجود این، بعضی از افراد با این آسیب به­‌خوبی سازگار می‌­شوند (افراد گروه کوپر) و بی‌­ثباتی مزمن مچ پا را تجربه نمی‌­کنند. هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درگیر در راهکارهایحفظ تعادل حین ایستادن تک­پا بین ورزشکاران با بی­‌ثباتی مزمن مچ پا، کوپر و سالم است. 13 ورزشکار مبتلا به بی‌­ثباتی مزمن مچ پا، 10 ورزشکار کوپر و 11 ورزشکار سالم در این تحقیق مشارکت داشتند. هر شرکت‌­کننده به‌­مدت 20 ثانیه تعادل تک‌­پای خود را روی سطوح 3 و 12 دستگاه تعادلی بایودکس حفظ می‌­کرد و فعالیت الکتریکی عضلات با دستگاه الکترومیوگرافی در این مدت ثبت می‌­شد. نتایج نشان داد که فعالیت افراد با بی‌­ثباتی مزمن مچ پا در مقایسه با افراد سالم در عضلات دوقلو داخلی و راست‌­رانی (0/05p≤)، در مقایسه با گروه کوپر کاهش یافت که فعالیت عضلات درشت­‌نی قدامی، دوقلو داخلی و راست­‌شکمی (0/05p≤) آنها کاهش یافته بود. افراد با بی­‌ثباتی مزمن مچ پا کاهش فعالیت عضلات ناحیۀ دیستال و پروگزیمال را در طول ایستادن تک‌­پا نشان دادند و نمی‌­توان با قطعیت بیان کرد که کدام راهکار در این افراد بیشتر در حفظ تعادل در حالت ایستادن تک‌­پا نقش دارد.
متن کامل [PDF 1189 kb]   (637 دریافت)    

دریافت: 1399/10/15 | پذیرش: 1399/4/25 | انتشار: 1399/4/25

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.