دوره 14، شماره 11 - ( 1-1395 )                   جلد 14 شماره 11 صفحات 75-63 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


چکیده:   (4611 مشاهده)

ناپایداری مزمن مچ پا، به­مثابۀ وقوع مجدد اسپرین مچ پا تعریف شده است، به­گونه­ای که حدود 40درصد مصدومان بعد از آسیب­دیدگی حاد، با وجود دریافت بازتوانی­های کافی، به این ناپایداری دچار می­شوند. هدف این مطالعه، بررسی سهم ریزفاکتورهای نوسان‌های وضعیتی، در مهارت­های پرش-فرود و جهش جانبی در پیش­بینی وقوع اسپرین­های مزمن است. در این مطالعۀ توصیفی-تحلیلی، 25 ورزشکار حرفه­ای آسیب­دید­ه­ی مچ پا و 25 ورزشکار سالم مشارکت کردند. شش متغیر (سطح نوسان‌های، طول مسیر و سرعت نوسان‌های در مهارت پرش-فرود؛ و سطح نوسان‌های، طول مسیر و سرعت نوسان‌های در مهارت جهش جانبی) به­منزلۀ متغیر­های پیش­بین آسیب اندازه­گیری شدند و جهت پیش­بینی، از رگرسیون لُجستیک استفاده شد. نتایج مطالعه نشان داد، شاخص طول مسیر و سرعت نوسان‌های در مهارت پرش-فرود، شاخص محیط نوسان‌های و طول مسیر نوسان‌های در مهارت جهش به پهلو در طبقه­بندی گروه­های آسیب­دیده و سالم سهم آماری معناداری داشتند و به­طورکلی مدل حدود 77درصد مورد­ها را به­طور صحیح طبقه­بندی کرد. بنابراین، ورزشکاران با سابقۀ اسپرین مچ پا حین مهارت­های جهشی-پرشی و تغییر مسیر نسبت به ورزشکاران سالم کنترل وضعیتی کمتری دارند و خطر بیشتری برای ابتلا به اسپرین مجدد تهدیدشان می‌کند. همچنین، افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا در سطح فرونتال، کنترل وضعیت کمتری دارند

متن کامل [PDF 1049 kb]   (2000 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1396/3/21 | پذیرش: 1396/3/21 | انتشار: 1396/3/21

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.